Kultowy film "Pulp Fiction" Quentina Tarantino do dziś budzi emocje i dyskusje wśród kinomaniaków. Obraz ten stał się swoistym fenomenem, wywarł ogromny wpływ na światowe kino i na zawsze odmienił sposób opowiadania historii na dużym ekranie. W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej genezie scenariusza do tego arcydzieła, jego specyficznej strukturze narracyjnej, charyzmatycznym postaciom oraz najważniejszym scenom, które na trwałe zapisały się w historii kina.
Geneza i powstanie scenariusza do "Pulp Fiction"
Pomysł na scenariusz do "Pulp Fiction" zrodził się w głowie Quentina Tarantino już na początku lat 90. Reżyser zainspirował się tandetnymi powieściami z okresu wielkiego kryzysu, które charakteryzowały się sensacyjną, często brutalną fabułą osadzoną w świecie przestępczym. Tarantino zaczął tworzyć luźno powiązane ze sobą historie gangsterów, zabójców i drobnych oszustów, nadając im charakterystyczny, pełen czarnego humoru styl. Początkowo powstały trzy osobne opowiadania - "Pannie młodej strzeliło w łeb", "Złoty zegarek" i "Bonnie Situation". Stopniowo reżyser scalił je w jedną całość, tworząc tym samym zalążek fabuły "Pulp Fiction".
Prace nad scenariuszem trwały ponad trzy lata. Tarantino wielokrotnie przerabiał i udoskonalał poszczególne wątki, dbając o jak najlepsze powiązanie ich ze sobą. Duży nacisk położył na niuanse psychologiczne bohaterów oraz oryginalny, pełen czarnego humoru dialog. Reżyser zrezygnował z linearnej narracji na rzecz luźno powiązanych ze sobą epizodów, co było zabiegiem całkowicie nowatorskim. Ostateczny kształt scenariusz przybrał w 1992 roku, kiedy to rozpoczęły się zdjęcia do filmu.
Główne wątki i bohaterowie
Vincent Vega i Jules Winnfield
Głównymi bohaterami filmu są dwaj płatni zabójcy pracujący dla mafijnego bossa Marsellusa Wallace'a. Vincent Vega (John Travolta) to ulubieniec szefa, ekscentryk zafascynowany popkulturą lat 50. i 60. Jego partnerem jest Jules Winnfield (Samuel L. Jackson) - bezlitosny, religijny fanatyk, który swoje ofiary najpierw zastrasza długimi tyradami z Biblii. Ten wybuchowy duet otrzymuje z pozoru proste zadanie - odzyskać walizkę bossa zawierającą tajemniczy żółty świstek. Jednak w trakcie realizacji misji dochodzi do serii zaskakujących wydarzeń, które kompletnie wymykają się spod kontroli.
Butch Coolidge
Kolejnym ważnym wątkiem jest historia Butcha Coolidge'a (Bruce Willis) - boksera, który wdaje się w układ z gangsterem Wallacem. Butch miał w swojej walce leżeć w drugiej rundzie, jednak postanawia złamać tę umowę. Rozwścieczony Wallace wysyła Vincenta Vege, by ten odszukał zdrajcę. Butch wpada w jeszcze większe tarapaty, gdy przypadkiem zabija swojego prześladowcę. Teraz musi uciekać z miasta żeby ratować życie.
Mia Wallace
Mia Wallace (Uma Thurman), żona Marsellusa Wallace'a, jest kolejną kluczową bohaterką filmu. Vincent Vega zostaje zobowiązany do odbycia randki z nią, gdy jej mąż musi wyjechać. Mia, kobieta o tajemniczej przeszłości, wciąga Vincenta w szalony wir nocnych eskapad. Ich randka przeradza się w serię niespodziewanych i absurdalnych zdarzeń, z których oboje ledwo wychodzą z życiem.
Najsłynniejsze sceny i dialogi
Scena w barze z Milkshakiem
Jedną z najbardziej kultowych scen filmu jest sequencja rozgrywająca się w barze, w której John Travolta zamawia milkshake. Reżyser z powodzeniem buduje w tej scence napięcie, które narasta w miarę zbliżania się Vincenta i Julesa do realizacji swojego zadania. Ich dialogi, pełne absurdalnych dywagacji na temat fast foodów, stały się jednym z najbardziej rozpoznawalnych fragmentów filmu.
Scena tańca z Urą
Niezwykle popularna jest również scena, w której Vincent Vega i Mia Wallace tańczą do piosenki Chucka Berry'ego w barze Jack Rabbit Slim's. Uma Thurman w ikonicznej sukni i peruce stała się jednym z symboli "Pulp Fiction". Misterne ujęcia z tej sekwencji doskonale oddają nastrój retro i napięcie między bohaterami.
Scena w restauracji z Eziekielem
Kultowy status zyskała także scena obiadu Vincenta i Julesa w restauracji, podczas którego cytują oni fragment Biblii. Ich rozmówca, Eziekiel, bezbłędnie recytuje cytat, co rozwściecza Julesa. Aktor Samuel L. Jackson błyszczy w tej scenie, która stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych momentów w historii kina.
Nietypowa struktura narracyjna filmu
Odwrócona chronologia wydarzeń
Jednym z najbardziej nowatorskich zabiegów Tarantino było potraktowanie chronologii wydarzeń w sposób nielinearney. Akcja składa się z trzech głównych segmentów fabularnych, które przeplatają się ze sobą w odwróconej kolejności. Daje to ciekawe efekty fabularne i pozwala widzowi na stopniowe odkrywanie tajemnic bohaterów.
Rozbicie akcji na epizody
Tarantino świadomie podzielił film na luźno powiązane epizody fabularne zamiast tworzyć jedną spójną opowieść. Dzięki temu historia zyskała unikalny, mozaikowy charakter. Reżyser bawił się konwencją, tworząc swoistą układankę, którą widz musi samodzielnie złożyć w całość.
Brak linearności fabuły
W "Pulp Fiction" nie ma klasycznej linearności fabuły, w której wydarzenia następują po sobie w logicznej kolejności. Zamiast tego mamy rozproszone fragmenty, które dopiero pod koniec dają obraz całości. Ten zabieg wymaga od widza dużej uwagi, aby połączyć wszystkie elementy układanki.
Kultowy status filmu i jego wpływ
Stylizacja i język bohaterów
Film zapisał się w pamięci widzów dzięki oryginalnej stylizacji nawiązującej do kina lat 60. Kultowe stały się też błyskotliwe, pełne absurdu i czarnego humoru dialogi bohaterów, które naśladowano w wielu późniejszych produkcjach.
Ścieżka dźwiękowa
Ogromny wpływ wywarła również ścieżka dźwiękowa łącząca w sobie utwory rock and rollowe, soul i surf rock. Jej niepowtarzalny klimat idealnie oddawał pulsującą atmosferę filmu.
Kultowe cytaty i nawiązania
Wiele kwestii wypowiadanych przez bohaterów, jak choćby słynne "Say what again!" Julesa, na stałe weszło do kanonu popkultury. Film doczekał się również niezliczonych nawiązań i parodii w kolejnych produkcjach.
Reżyseria Quentina Tarantino
Charakterystyczny styl i budowanie napięcia
Tarantino wypracował w "Pulp Fiction" swój rozpoznawalny, dynamiczny styl. Z powodzeniem budował napięcie, umiejętnie miksując ze sobą emocje, humor i akcję. Jego reżyseria była wyjątkowo dojrzała jak na drugi film w karierze.
Dbaność o detale i subtelności
Mimo pozornego chaosu fabularnego, reżyser z dbałością komponował każdą scenę, każdy detal i dialog. Nawet pozornie nic nieznaczące fragmenty okazywały się kluczowe dla całości. Tarantino umiejętnie operował subtelnościami.
Wyraziste, nietypowe postacie
Charakterystyczną cechą stylu Tarantino stało się tworzenie wyrazistych, ale i złożonych postaci. Gangsterzy w "Pulp Fiction" to nie tylko bezwzględni zabójcy, ale też ludzie z krwi i kości o wewnętrznych rozterkach. Reżyser unikał czarno-białych schematów.
Podsumowanie
"Pulp Fiction" na zawsze odmieniło oblicze kina i stanowi jeden z najważniejszych filmów w historii. Ta mozaikowa opowieść o losach gangsterów, pełna czarnego humoru i niespodziewanych zwrotów akcji, zachwyca do dziś. Genialna reżyseria Tarantino, charyzmatyczni bohaterowie i kultowe sceny sprawiły, że obraz ten na stałe zapisał się w kanonie. "Pulp Fiction" to prawdziwy fenomen, który wywarł ogromny wpływ na późniejsze pokolenia twórców i do dziś jest nieustającym źródłem inspiracji.
Tagi
Udostępnij artykuł
